Eitje

[Lig-hen]

Al dagen verheug ik me op het beloofde mooie weer, en ben ik van plan om een fijne vakantiedag te nemen. Van mijn baas  -lees innerlijke slavendrijver- mag het, dus onze neuzen staan dezelfde kant op: naar Coevorden. 

Ik heb's ochtends geen haast, laat de temperatuur eerst maar wat oplopen.
Als ik om 9 uur vertrek is het ruim 12 graden,  en windkracht 3 uit het noordoosten.
Niet verstandig om mijn tocht te beginnen met de wind in de rug, maar ik vertrouw dat de ligbatterij mij indien nodig redt van mijn overmoedigheid.

Bij Klijndijk overwin ik de N34, en voordat ik bij 't Haantje ben, zie ik een fazant zie zijn/haar jongen aan de wereld introduceert. De tocht begint al goed.
Even verderop zijn mensen in hun tuinen aan t werk. Kennelijk hebben ze elkaar daarin geïnspireerd.
Het fietspad langs de weg is van klinkers, en de bomen zorgen dat ik af en toe "oeoeh", "aaaah" of "au" uitroep. Vooral ter hoogte van het zwembad heeft het pad flinke gaten.

Om in Noord Sleen te komen kan ik het sneaky tunneltje onder de N381 nemen. Die gaat parallel aan de autoweg naar beneden, en aan beide kanten waar de tunnel daadwerkelijk onder de autoweg doorgaat, zijn onoverzichtelijke haakse bochten. Ik doe daar kalm aan, en pingel uit voorzorg met mijn bel.
Net voor de 2e bocht hoor ik stemmen, die ik hier andere keren niet hoor, ik ben op m'n hoede.
Al in de bocht zie ik de bron van de stemmen, ongeveer 3 schoolklassen met jongelui  komen me tegemoet, netjes twee aan twee fietsend, de leerkracht in de voorhoede fluitend als een dolgedraaide scheidsrechter. Het werkt, ze zien me. Ik hoor een jongedame roepen: "Zo'n ding wil ik ook!" Yeah

Met een tevreden grijns peddel ik door Noord Sleen en Sleen. Sfeervolle dorpen met oude rietgedekte boerderijen. Het is er rustig. Een oude man zit met z'n rug naar t raam z'n krantje te lezen.

Aan de Jongbloedvaart is meer beweging, mensen laten hun hond uit, en er zijn meerdere rugzakwandelaars. Het paadje is amper breder dan mijn fiets, het naastgelegen zandpad te mul om naar uit te wijken.



Ik pauzeer daar bij de ingang van bloeiend grasland, hectares rood-roze pracht ligt voor me.
Links zie ik in de verte het verkeer op de A37 glimmen, rechts schuift zwartbont vee langs de horizon. Ter plekke heerst zalige rust, en zoemen libellen als groene kamikaze helikoptertjes om me heen.
Ik kan het daar wel n dagje uithouden, maar Coevorden komt niet naar mij toe, dus hup, verder trappen maar.

Bij Holsloot zoef ik moeiteloos onder de N34 door, en even verderop ga ik puffend over de A37, en dan richting Dalerveen.
Coevorden nog maar 9km, lees ik daar op een bordje. Had ik toch langer naar die grassprieten moeten staren. Alle tijd voor een Lf14-omweggetje. Op de kaart zie ik dat die weg bos en heide schampt, het is daar vast mooi.

Ik verheug me als ik voor me het wegdek zie veranderen van hobbelende klinkers naar biljartlaken-teer. Maar de bordjes zijn onverbiddelijk: "rechtsaf, niet miepen, verlaat 'Marokko' en ga verder hobbelen over 'Schimmelarij'."



Na een tijdje kom ik, ondertussen voorzien van een verse laag croma, door Dalerveen. En tot mijn verbazing passeer ik daar een van de wandelaars die ik eerder bij Sleen al heb ingehaald. Als ik zóveel pierewaai moet ik wel echt in vakantiestemming zijn.

Afgelopen augustus fietste ik ook via deze route naar Coevorden, en de afslag die ik toen heb gemist tuf ik ook nu blindelings voorbij. Dan maar langs het Stieltjeskanaal. In een voortuin zie ik een monumentale rode beuk staan, wat een beauty.



Mijn plan is om in Coevorden op een terras aan de markt te lunchen, eenmaal ter plekke blijkt die vol te staan met kramen. Ja, waar anders. 
Hierdoor heb ik t geluk dat ik moet omrijden, en langs mooie oude panden kom, waaronder het kasteel.



Op het gewenste terras wordt ik met belangstelling begroet, en vertelt de uitbater dat er zomers altijd iemand komt "met zo'n capsule". Ik heb m'n best gedaan om de man nog ietsjes meer enthousiast te krijgen voor liggen, mét of zonder capsule.

Na n heerlijke luie salade onder de platanen bij Plein 18, heb ik brandstof genoeg om verder te gaan. Ik ben n beetje van t padje af, en fiets onbedoeld richting de Krim. No place to be, dus wegwezen.
Na de N34 sla ik dan ook als n haas rechtsaf, ga tussen graslanden en schijnbaar her en der neergestrooide huizen en boerderijen naar Steenwijksmoer.
Na knooppunt 53  kom ik over een prachtig breed en iets kronkelend fietspad in een eveneens prachtige omgeving. Gezegd moet worden dat het aanvankelijk brede pad steeds een beetje smaller wordt, maar het blijft zeker de moeite waard.

 

In Dalerpeel ga ik in noordelijke richting, met de bedoeling om via Nieuw Zwinderen en Zwinderen richting Gees te gaan.
Jammer genoeg ben ik na een verkeerde afslag veranderd in een onovertroffen dwaalligt. Ik heb geen idee meer waar ik precies ben, en besluit op safe te gaan, en de borden richting Dalen te volgen.
Ja ik weet het, hoog tijd voor Komoot en vriendjes.

 

Hoewel niet volgens plan, is het geen straf om daar te fietsen. Aan de waterkant bloeit de gele lis. Er ligt hooi te wachten om in pakken geperst te worden, en zwaluwen scheren over t land.
Na Dalen, Holsloot en de Jongbloedvaart, ga ik via Sleen naar het sfeervolle pareltje Diphoorn.  

Tijdens mijn hele rit zie ik veel eikenbomen die door rupsjes zijn kaalgevreten. Als t stil is kun je ze haast horen knabbelen. Maar 't is niet stil, er staat wind, die in de loop vd dag is toegenomen.
Met steun van de accu ga ik verder langs t Oranjekanaal en o.a.Valtherbos.

 

Gekko ruikt de stal, en gaat steeds sneller. Op naar een welverdiend extra schepje kettingsmeer.

[Hardloper]

Zo te zien heb je lekker genoten

[Lig-hen]

Tikkertje met de beregeningsinstallatie

Wie in deze droge periode in het buitengebied fiets kent ze wel, die grote spuiten die de akkers beregenen.  Op een bloedhete avond kwam ik weer eens langs zo'n ding, en deze kleurde uitbundig buiten de lijntjes.
Ik was aan t begin van mijn tocht ternauwernood ontkomen aan een koude douche door zo'n recalcitrant tuinspuitertje. Zo'n 15 km verderop begon het serieuze werk: een échte beregeningsinstallatie én een nat fietspad.
In zo'n geval is het verstandig om de ijverige waterdrager tactisch te benaderen. Dus ik wachtte even tot de waterstraal netjes voor me uit draaide, en daarna fietste ik er langzaam achteraan. Tot mijn verbijstering draaide deze niet helemaal z'n rondje, maar halverwege zette het corpus delictum gezwind de terugweg in! Ik zag het onheil naderen, maar vluchten kon niet meer,  ik kreeg de volle laag.
Het was weliswaar een verfrissende ervaring, maar ook onweerlegbaar nat.

[Bob Hagendijk]

Een beetje spray van een tuinsproeier vind ik meestal wel lekker op zo'n dag, maar uit een echte beregeningsinstallatie komt serieus veel water!

[Bart Verbeek]

Tikkertje met de beregeningsinstallatie

Soms ben je em gewoon.

Heel gaaf beschreven, trouwens! Net nog even je hele verhaal gelezen. Klaarblijkelijk had ik dat gemist. Er is heel wat schrijverstalent hier op het forum. Ik blijf erbij dat vrouwen meer gevoel voor humor hebben.

[Lopopodium]

Ik heb een jaar of twee geleden eens echt goed moeten mikken om een plensbui van beregeningsinstallatie te kunnen ontlopen. Die stond erg dicht bij de weg, en had gewoon vijftig meter wegdek onder zijn bereik. Was lopend, maar moest eigenlijk rennen om droog over te kunnen komen. En dan was het nog krap aan.

Vorige week en de week daarvoor met de warmte hadden ze ook een beregeningsinstallatie op de bruggen. Dat spatte ook wel redelijk op de fiets (maar minder erg).

[Niels van der Wal]

Tikkertje met de beregeningsinstallatie

Wie in deze droge periode in het buitengebied fiets kent ze wel, die grote spuiten die de akkers beregenen.  Op een bloedhete avond kwam ik weer eens langs zo'n ding, en deze kleurde uitbundig buiten de lijntjes.
Ik was aan t begin van mijn tocht ternauwernood ontkomen aan een koude douche door zo'n recalcitrant tuinspuitertje. Zo'n 15 km verderop begon het serieuze werk: een échte beregeningsinstallatie én een nat fietspad.
In zo'n geval is het verstandig om de ijverige waterdrager tactisch te benaderen. Dus ik wachtte even tot de waterstraal netjes voor me uit draaide, en daarna fietste ik er langzaam achteraan. Tot mijn verbijstering draaide deze niet helemaal z'n rondje, maar halverwege zette het corpus delictum gezwind de terugweg in! Ik zag het onheil naderen, maar vluchten kon niet meer,  ik kreeg de volle laag.
Het was weliswaar een verfrissende ervaring, maar ook onweerlegbaar nat.

Verfrissend..... en de rest van de dag stinken naar boerensloot.....

Niels, handdoek, van der Wal

[Willeke_IGKT]

Verfrissend..... en de rest van de dag stinken naar boerensloot.....

Niels, handdoek, van der Wal

Dat is mijn grootste bezwaar tegen natgespoten worden door beregenings installaties.
Je moet er maar op vertrouwen dat ze met schoon water werken, niet met water vol ziekte verwekkers.

[365cycle]

Dat is mijn grootste bezwaar tegen natgespoten worden door beregenings installaties.
Je moet er maar op vertrouwen dat ze met schoon water werken, niet met water vol ziekte verwekkers.

Woonde jij niet in de buurt van Tata Steel?

[Lig-hen]

@ Bart Verbeek ....      Dank je wel voor je compliment. 


Voor mij valt er op het forum regelmatig iets te glimlachen, grijnzen en grinniken.
Als ik voorbeelden ga noemen doe ik andere forumleden tekort, maar t moge duidelijk zijn dat ik liefhebber ben van o.a. de gortdroge humoristische schrijfstijl van onze FBennie. Maar er zijn er meer, die iets laten zien van humoristisch schrijftalent. Leuk!

[Fietsbennie]

En dat soorten opmerkingen doet mij weer grinniken.
Wat betreft je avontuur met de misdadige sprinklerinstallatie, er zijn soms van die dingen waar je gewoon niet onderuit komt...

[Niels van der Wal]

Wat betreft je avontuur met de misdadige sprinklerinstallatie, er zijn soms van die dingen waar je gewoon niet onderuit komt...

Zelfs liggend niet.

Niels, fiets onder de regen door, van der Wal

[Lig-hen]

Dat we als ligfietser maar beter defensief kunnen rijden leren we onderweg wel.
Maar dat we ook het luchtruim in de gaten moeten houden was nieuw voor mij. Terwijl ik door de eerdere post over de streken van een pauzerende aalschover toch een gewaarschuwd mens ben.

Na een stormachtige fietstocht stond ik thuis net naast m'n fiets toen het leek alsof er een schot hagel op me werd afgevuurd. Op m'n zitting en om me heen lagen een paar kersenpitten, die bewezen dat er echt iets aan de hand was.
Ik keek om me heen, om te zien of de plaatselijke hangouderen een geintje met me uithaalden, maar in de verste verte was geen kip te bekennen.

Wel zag ik een vieze verse klodder shit op de muur naast me. Het schot kersenpittenhagel kwam dus niet achter de struiken vandaan, maar van tussen de wolken.
Ik prees me gelukkig dat ik op het juiste moment op de juiste plek stond, en keek nog eens dommig naar de lucht. Maar de incontinente bommenwerper was toen natuurlijk allang gevlogen.

[Bart Verbeek]

Een kleiner frontaal oppervlak gaat nu eenmaal gepaard met een groter horizontaal oppervlak.

[Bacchus]

Het interessante van Lig-Hen's bericht is dan weer juist dat ze stond tijdens het bombardement maar dat de clustermunitie haar indirect via een carambole via de muur raakte. Of zo interpreteer ik het bericht toch.

[Bart Verbeek]

Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat bij meeuwen witte auto's de voorkeur genieten als doelwit om hun guano op af te zetten. Kersenpitten zie ik hier in de buurt vooral onder eksternesten liggen. Eksters houden misschien meer van zwart wit. @lig-hen Wat voor kleurencombinatie had je aan?

[Lig-hen]

Hoewel ik in fietstenue een veelkleurig monster ben, ik doe mezelf wel eens aan Engels drop denken, is van boven gezien mijn oppervlak in staande positie toch redelijk beperkt.

@ Bacchus …. een carambole via de muur 
Had ik even mazzel dat de vreemde vogel niet op de hoogte was van de spelregels van biljart. Volgens wiki: Als een speler een carambole maakt mag hij of zij nog een keer stoten, anders gaat de beurt naar de tegenstander.

Maar, tussen de beschoten muur en de fiets staan struiken, dus tenzij de pitten ineens gevleugeld waren, vermoed ik dat ik een voorschotje kreeg. 

[Roepers]

Spreeuwen houden erg van kersen. Een zwerm spreeuwen kan in korte tijd veel kersen uit de kersenboom halen.

Groet,

Marco

[Lig-hen]

Het is een zomerse dag, er wordt windkracht 2 uit zuidelijke richting voorspeld, zonnig en ruim 20 graden. Ik ben dol op windkracht 1 en 2, dus te mooi om niet te benutten. 
Het is eerst nog wat fris, maar als tegen 9 uur de zon er goed door komt, is het een graad of 16. Dus snel de Gekko wakker geschud en op naar het Mantingerzand!

Nog maar een paar straten van huis loopt een mevrouw met een jonge Corgi. 
Een van de kenmerkende grote opstaande oren hangt er nog voor spek en bonen bij. Te schattig om door te rijden, dus ga ik aan mijn remmen hangen. Met deze jonge nieuwe dorpsgenoot moét ik even kennismaken. 
De rooie rakker reageert met Corgiaans enthousiasme, en schrijft met zijn tong wel honderd vriendschapsverzoekjes op mijn hand. Hij krijgt evenveel likes van mij terug. 
Na deze lieve wasbeurt van mijn rechterhand besluit ik ter plekke om vandaag uitsluitend met links te eten.
Opgevrolijkt door mijn nieuwe harige vriendje vervolg ik mijn pad, en laat al snel de N34 achter me. 




In t Haantje hangen, net als ieder jaar, mooie bloembakken aan de brug over het Oranjekanaal. Verderop in het dorp staan her en der dezelfde bloembakken. Het straalt iets gezelligs uit, iets van saamhorigheid. 

Bij “de Kippestee”, een boerderij-terras, ga ik rechts en daarna weer links, om tussen de landerijen door over een gloednieuw betonnen fietspad bij de zwemplas de Kibbelkoele uit te komen. 




In tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden is het er bijzonder vredig. Een boswachter doet rustig zijn controlerondje, en er staat een geparkeerde auto geduldig te wachten tot de eigenaar voldaan terugkomt met zand en dennennaalden aan de schoenen. 
Aan de andere kant van de plas staat een fiets geparkeerd tegen een picknickbank, een man zit op het bankje te genieten. 
Ik neem de stilte en serene sfeer een poosje in me op, maak een paar foto’s, en duw dan mijn fiets door het mulle zand weer naar het fietspad, en ga verder. 

(In deze video van de tovenaar zie je bij 9:25 min. bewegende beelden van deze plek.) 
Orvelte, Midden Drenthe & Nationaal Park Drentsche Aa, ligfietstocht | recumbent bike ride

Aan de overkant van de N376 gaat het nieuwe fietspad verder door het bos in de richting van Zweeloo. Ik geniet van de geuren, en de zon die mooie jacobsladders tekent tussen de bomen. 

Als de bosrand in zicht komt gaat het nieuwe fietspad over in een teerweggetje die parallel loopt aan de N381, en is het door het langsrazende verkeer even gedaan met de rust. 



Verderop staat een kunstwerk, 2 platen van cortenstaal, die uitdrukken dat er op die plek in 2015, voor het eerst in 150 jaar weer een wolf in Nederland werd gesignaleerd. 

(In bovengenoemde video te zien vanaf 2:00 min.) 

Mijmerend over hoe de actualiteit de geschiedenis heeft ingehaald, en alle emoties en tegenstellingen die er zijn met betrekking tot de wolf, bereik ik Zweeloo. 
De ambulante snackbar draait zijn verdienmodel net voor mij de straat op. Een paar honderd meter ga ik achter mijn neus aan, maar al snel heeft de rede de smaakpapillen overwonnen, en sla ik af in noordwestelijke richting. 
Er volgt een stukje wat ik altijd erg sfeervol vindt, ik ga over n klein stroompje, links staan een paar mooie authentieke boerderijen, rechts grazen schapen. 

Bij het sportpark zijn de broodnodige plaatselijke vrijwilligers actief, en het valt me weer op dat dat in de buurt van een voetbalveld vaak opa-achtigen zijn. Ook nu passen ze in het profiel: man en in gevorderde stadia van grijs/kaalheid.
Ze hebben hulp van stalen biceps: een graafmachine, shovel en zanddumpers. Welk jochie droomt er niet van om daar mee te mogen spelen.



Begeleidt door het geluid van tennisballen vervolg ik een mooi bochtig pad, wat met een bruggetje over de Aalderstroom gaat. 
Ik neem weer een genietmomentje, scharrel wat rond, maak wat foto’s en lurk aan mijn mooie paarse camelback. 

Als ik verder fiets word ik ingehaald door een behulpzame tennisser die mij waarschuwt dat het poortje even verderop waarschijnlijk een probleem voor mij wordt. 
Ik schrik er niet van, want ben er al vaker tussendoor gekomen. Het is wat krap, maar ook deze keer lukt het zonder flinstonen, en zo bereik ik Aalden. 
Links van mij een nieuwbouwwijk, rechts mooie natuur, een paar paarden in kleine akkertjes met boomwallen er omheen. Dat alles overgoten met een sausje van zonnestralen. Het leven is goed.

Via een karrenspoor -het leven is even iets minder goed- kom ik op de weg naar Witteveen. Het valt mij op hoeveel verkeer mij daar nu tegemoet komt. 
Al hobbelend over de enigszins bolle klinkerweg ontdek ik dat het vakantiepark de bron is van de verkeersstroom. Het is vrijdag, 10:30 uur. Het tegemoetkomend verkeer heeft hopelijk een fijne midweek achter de rug. 



Na Witteveen fotografeer ik een voor die omgeving kenmerkend rood pannendak op een boerderij. Er zijn lang geleden in dezelfde periode meerdere van deze boerderijen rond Witteveen gebouwd, als ik het goed heb ten behoeve van een ruilverkaveling.

Terwijl er meer wind én meer wolken komen, ga ik rechttoe rechtaan richting Garminge en daarna via Balinge naar Mantinge. Plaatsnamen waarmee je in de war zou komen, en dan heb ik Eursinge en Bruntinge, die in dezelfde omgeving liggen, nog niet genoemd. Je zou je afvragen wat er vroeger, toen ze die namen hebben “bedacht”, in het pompwater heeft gezeten. 



Even bij de les blijven …..  
Mijn Gekko bevindt zich in dit verhaal net vóór Mantinge, waar ik stop bij een kunstwerk genaamd “Boer”, gemaakt door Alphons ter Avest. 



Op het informatiebord lees ik dat dit samen met kunstwerken in beide voorgaande dorpen een geheel vormt. 
Die andere beide heb ik gemist, maar leuk om ooit speciaal daarvoor nog eens een ritje-met-verhaaltje deze kant op te maken. 

Direct na Mantinge fiets ik langs het entreebord van het Mantingerveld. 
De eerste paar 100 meter is nog landbouw, daarna passeer ik de lege parkeerplaats, en een bosrand. 



Hobbelend over het wildrooster schuif ik het open veld op, wat is omzoomd door bosranden. 



Schapen zoeken schaduw onder een solitaire boom of knabbelen hun kostje bij elkaar, kennelijk smaakt het, want ik hoor geen gemekker. 



Ik parkeer mijn fiets, en neem alle tijd om naast de heerlijke vredige stilte een E-zero-huisvlijt-cracker te consumeren.



In die modus kan ik het heel lang volhouden, maar mijn bed staat ergens anders, dus het reptiel moet weer verder. 



Bij de brug in nw.Balinge is de verandering in het weer goed te zien. Blauw met mooie bloemkoolwolken waar ik vandaan kom …



… en voor mij in de richting van Gees wordt de lucht steeds bedenkelijker. 



Gees is beslist een fotogeniek dorp, helaas had ik het even niet in de vingers om dat mooi op de gevoelige plaat vast te leggen. 

Ik heb inmiddels 46km weggetrapt, en merk dat mijn energie wat laag is. Dat het weer wat minder mooi wordt zal daar ook een rol in spelen. Nog 24km te gaan, dus kiezen op elkaar, en vooral rustig doorgaan.



Van Gees naar Oosterhesselen

De lucht lijkt hoogzwanger, en ik zit niet te wachten om een lading weeën en de gevolgen van gebroken vliezen over me heen te krijgen. Ik besluit de joker genaamd “Accu” in te zetten.



In Oosterhesselen staat de toren los van de kerk. 

De Edveensweg gaat over in een prachtig bochtig fietspad door het bos bij landgoed de Klencke.



In Sleen staat op de Brink een versierde wagen waarmee het dorp deze zomer de 4e plek heeft veroverd op het Zuidenveldfestival.
Op de wagen staan een paar fietsen, en een stukje songtekst van Daniël Lohues: “op ‘t zandpad tussen Sleen en Erm”. 
Goeie reden om even beter te kijken, en langs de wagen lopend zie ik dat het kleine zwarte nepfietsje op een voor het publiek onzichtbare ketting rond de echte fietsen kan draaien. Mooi gedaan! 



Voormalig gemeentehuis in Sleen. 

 Als ik na Diphoorn via de Slenerweg naar Emmen fiets flitst er achter op een akker een grote vogel door m’n ooghoeken. Een 2e, 3e en 4e blik geven me de indruk dat er iets aan t gedrag van deze gevleugelde vriend niet klopt. …



…Even verderop ontdek ik aan de voorkant van dezelfde akker de ware aard van de grote vlieger. Hoewel het statement is bedoeld om kraaien of duiven af te schrikken, is deze soepkip er dus ook mooi in gestonken. Ik besluit géén graantje mee te pikken, en fiets langs het Oranjekanaal door de miezer terug naar huis. 

14/7 69

[Bart Verbeek]

Mooi verhaal weer 

[Lig-hen]

---

Alleen op vakantie … … ... hoezo alleen? 
Ik had vannacht gezelschap van minstens 20 zacht zoemende vampiertjes.
Alleen de slimste van de gevleugelde gang vond de ingang van de klamboe, en heeft van mij zijn ontbijtbuffet gemaakt . 
Ik hoop dat die vandaag de geheime code heeft gekraakt, en de escaperoom heeft verlaten, anders ben ik vannacht weer de klos.

Vandaag naar Lemmer gefietst, en vanmiddag n poos gepauzeerd aan ‘t Jeukemeer. Ik snap helemaal hoe ze aan die naam komen.

[Fietsbennie]

Goed bezig Lig-hen, heb je wel je paspoort bij je? Anders jagen ze je zo weer Friesland uit met fakkels en hooivorken.

[Lig-hen]

Ganzeneitje

Het lijkt er misschien op dat ik in een diepe winterslaap verzeild ben geraakt, maar niets is minder waar. En anders was ik vorig weekend wel ontwaakt, want wat was het schitterend weer …..

Het is zaterdag, mijn dagelijkse crackers zijn bijna op, dus eigenlijk zou ik moeten bakken. Maar het stralende weer trekt me naar buiten, en omdat ik geen bakfiets heb maar wel een heerlijke ligfiets ga ik dat dus doen!

Er zijn opvallend veel fietsers onderweg, en bij Valthe kom ik steeds wandelaars achterop die kennelijk een georganiseerde tocht lopen. Begrijpelijkerwijs lopen ze op het smalle fietspaadje en niet op de naastgelegen kasseienstrook.
Ik benader ze voorzichtig, eerst een keer keel schrapen, en dan een keer kalmpjes kuchen. Als iedere vorm van reactie uitblijft ga ik over op mijn ultieme troef, een behoedzaam: “goeiemorgen“. Ik ben nog niet halverwege dat woord of de wandelaar springt met luidkeels “ieiek” een gat in de lucht. Gelijk heeft ie, dat zou ik met dit mooie weer ook doen.

Verderop fietsend in het Valtherbos hoor ik dat de koolmeesjes ook klaar zijn voor het nieuwe seizoen. Hun getsjilp klinkt alsof ze hun fietsbandjes oppompen.

Na het Valtherbos ga ik bij Emmen richting het Oranjekanaal, en daarna in noordwestelijke richting.



Vanwege een korte avontuurlijke oprisping neem ik een stukje zandpad in plaats van het gebruikelijke fietspad dat achter de bomen ligt. Het voelt bijzonder om dezelfde omgeving eens op een heel andere manier te zien.

Ruim anderhalve kilometer later sla ik linksaf, richting het Kraterbosje.
https://www.sleen.nu/vanaf-een-bankje/be...raterbosje



En dat blijkt de ultieme plek te zijn voor mijn eerste picknick dit jaar. Op een zonnig en windluw plekje geniet ik daar met volle teugen, terwijl naast mij twee roodborstjes door de struiken fladderen.

Na een kalme lunch vervolg ik een half uur later mijn weg langs het Oranjekanaal.
Nog voor ‘t Haantje krijg ik, net als de vorige keren toen ik daar langs kwam, enige tijd snaterend gezelschap van een paar nijlganzen. Ze vliegen met veel kabaal rondjes boven me, het gedrag komt op mij nogal waaks over.
Later lees ik dat ze “hun territorium agressief verdedigen”, en “hun jongen beschermen met een aan fanatisme grenzende agressie”.
Een aantal jaren geleden had ik een paar kilometers terug last van een opdringerige buizerd. Het echtpaar Nijlgans zou over ruim een maand wel eens een volgende uitdaging kunnen worden.

Via ‘t Haantje volg ik mijn pedalen richting het noorden, waar ik halverwege Odoornerveen rechtsaf sla.
Aan de Manrhowijk is mijn “vaste” pauzeplek. De afgelopen maanden was het er veel te koud voor, maar ik kan het nu niet laten om daar mijn luie stoel een poosje te parkeren.



Net als ik weer verder wil fietsen stijgen er op een akker voor mij met heel veel kabaal honderden ganzen op, die mooie figuren tekenen in het hemelse blauw.

Als de rust daar is weergekeerd stuur ik de gekko het bos van Odoorn in.
Daar heeft een graffitispuiter van Staatsbosbeheer op bomen een soort geheime code aangebracht. Dit runeschrift is waarschijnlijk het doodvonnis voor de betreffende naaldbomen. En een vooraankondiging van modder op het fietspad. Met mijn tweewieler was dat altijd oppassen, nu ik zijwieltjes heb maal ik er niet meer om.

Verderop kom ik door een gedeelte met veel beukenbomen. De zon geeft het blad dat onder de bomen op de grond ligt een glanzende koperen gloed.



Als ik na deze ganzen-safari gelukkig, voldaan en nog tintelend van alle stralen die er over mij zijn uitgestrooid mijn tuin in kijk, zie ik mijn twee betonnen brandweerrode ganzen staan. Ze zijn niet waaks en maken ook geen herrie, maar zijn wel zeer standvastig.

[Tom Fekkes]

Mooi gebied lighen en een leuk verslag.

[Roepers]

Het was vandaag inderdaad voorjaarsachtig. De vogeltjes zingen, de sneeuwklokjes bloeien en de krokusjes ontwaken in het zonnetje. In het binnenland is is het blijkbaar wat warmer dan bij ons aan de kust. Mooi en grappig verslag.

Als iedere vorm van reactie uitblijft ga ik over op mijn ultieme troef, een behoedzaam: “goeiemorgen“. Ik ben nog niet halverwege dat woord of de wandelaar springt met luidkeels “ieiek” een

De bekende schrikreactie, die ik eigenlijk niet begrijp.

Groet,

Marco

[Fietsbennie]

Ook deze bijdrage doet me weer glimlachen. Bedankt voor het delen van de foto's en verhaal.