Fietstechniek of techniek van het fietsen

[Roepers]

En dan is er nog de wind, die in de modellen waarnaar Bacchus hierna verwijst, buiten beschouwing wordt gelaten. Dat maakt ze hier in de buurt van de Kop Afsluitdijk de afgelopen weken waardeloos. Wind is hier de afgelopen tijd een hele dominante factor.

Groet,

Marco

[365cycle]

En dan is er nog de wind, die in de modellen waarnaar Bacchus hierna verwijst, buiten beschouwing wordt gelaten. Dat maakt ze hier in de buurt van de Kop Afsluitdijk de afgelopen weken waardeloos. Wind is hier de afgelopen tijd een hele dominante factor.

Klopt. Hier aan de kust ook. Als je precies de goede kant uit gaat is het leuk, maar ik schreef het al eens: Wielrenners gaan waar de wind waait. Toen ik laatst naar Zeeland reed met windkracht 5/6 tegen waren de wielrenners die in dezelfde richting reden op één hand te tellen, maar ik kwam er stapels tegen. Hoe komen die mensen thuis? 

[Frutsel]

En dan is er nog de wind, die in de modellen waarnaar Bacchus hierna verwijst, buiten beschouwing wordt gelaten. Dat maakt ze hier in de buurt van de Kop Afsluitdijk de afgelopen weken waardeloos. Wind is hier de afgelopen tijd een hele dominante factor.

Klopt. Hier aan de kust ook. Als je precies de goede kant uit gaat is het leuk, maar ik schreef het al eens: Wielrenners gaan waar de wind waait. Toen ik laatst naar Zeeland reed met windkracht 5/6 tegen waren de wielrenners die in dezelfde richting reden op één hand te tellen, maar ik kwam er stapels tegen. Hoe komen die mensen thuis? 

Net als Mary Poppins: Als de wind draait

[PietV*]

32 km/u is al best een hoop. De meeste die ik hier tegenkom gaan serieus langzamer. 40 km/u voor een eenzame wielrenner is 320 W, dat is FTP voor de betere (87e percentiel) sportfietsers, de rest houdt dat geen vijf minuten vol.

De "regenbooggrafiek" geeft duidelijk aan dat een lange sprint een ideale manier is van energieverspilling. Kijk nu maar naar de schaatsenrijder die in het begin iets te snel van start gaan en in de latere rondes seconden laten liggen.
Kijk wat stroomlijn doet met schaatsers. Irene Wüst bleef op de 1500 meter, met de handen op haar rug, technisch perfect door schaatsen. Kjeld Nuis deed haar na. Beiden goud.

Ben 25 jaar geleden uitvoering getest tijdens een APK voor mijn werkgever. Een inspanning ECG. Was op 8 minuten al op het maximum van het apparaat, 350 Watt, en nog lang niet op m'n optimale hartslag. Voor m'n gevoel had ik nog zeker 100 Watt trapvermogen over. Toen was ik pas 49 met de ziekte pernicieuze anemie. Nu hersteld weet ik niet wat een ECG voor uitslag zal geven.

[Wim -de roetsende]

Ik zie nu trouwens iemand 10km schaatsen met al heel veel rondjes met één arm los.

En nu zelfs met twee armen los en hij rijdt een wereldrecord. 12:30.74

[Hoekie]

.. Toen ik laatst naar Zeeland reed met windkracht 5/6 tegen waren de wielrenners die in dezelfde richting reden op één hand te tellen, maar ik kwam er stapels tegen. Hoe komen die mensen thuis? 

Inderdaad. 

Al is er de ene collega van me, wielrenner, Middelburg, die zich, geen grapje, af en toe door zijn vrouw met de auto naar Bergen op Zoom laat rijden, om met oostenwind naar huis te kunnen fietsen. Van het type dat, toen ik nog op Strava zat, voor een goed gemiddelde zijn Garmin start als hij al buiten de stad is...
Met de privacy cirkel van Strava is dat goed te verdoezelen als je niet weet waar iemand woont.

[PietV*]

Ja Wim, in de bochten voor de balans en de meeste schaatsers in de laatste ronde. Die ronde wordt vaak minder snel gereden op de 10.000 meter dan op de 1500 meter. En als je toch nog teveel energie overhoud aan het einde van de rit; Laat je armen maar zwaaien.

Beheer je de schaatstechniek in de perfectie, dan verklein je het frontale oppervlak en optimaliseer je de stroomlijn. Gelijk ligfietsen.

[365cycle]

Al is er de ene collega van me, wielrenner, Middelburg, die zich, geen grapje, af en toe door zijn vrouw met de auto naar Bergen op Zoom laat rijden, om met oostenwind naar huis te kunnen fietsen.

Zou het een held vinden als hij het precies andersom zou doen 

Van het type dat, toen ik nog op Strava zat, voor een goed gemiddelde zijn Garmin start als hij al buiten de stad is...
Met de privacy cirkel van Strava is dat goed te verdoezelen als je niet weet waar iemand woont.

Haha  Daar zit overigens al meer logica in, vind ik. Ik ken er ook wel die iedere rit in 3 ritten verdelen: Warming up, de rit zelf, en de cooling down. Als je je vooruitgang wil meten valt er nog wel wat voor te zeggen. Ik heb daarvoor gewoon een paar lange (privé-)segmenten aangelegd, maar dat werkt ook alleen als je regelmatig dezelfde route rijdt met weinig oponthoud. Merk overigens dat ik maximaal niet echt vooruitgang boek momenteel, maar het "middengebied" komt omhoog. Ik rijd met minder moeite behoorlijk hard dan in Augustus. Zal deels komen doordat ik de route beter leer kennen en dus beter weet waar ik met volle vaart van het fietspad de weg op kan knallen, met welke lijn en hoe hard ik een bocht kan nemen etc.... maar ook omdat ik dus blijkbaar wen aan die gemiddelde belasting.

[Martin van Mourik]

Toen ik zag wat Wim schreef over trekken aan het stuur om extra snelheid te maken realiseerde ik me dat ik niet zo goed wist wat ik doe. Ik nam me voor om er in de volgende dagen eens op te letten.

Als ik korte tijd veel extra kracht wil zetten dan til ik mijn kont een beetje op door mijn buikspieren aan te spannen. Mijn lijf komt hierdoor als het ware tussen voeten en bovenrug te hangen. Dit kan ik maar korte tijd volhouden, enkele seconden tot hooguit een halve minuut.

Als ik langere tijd wat extra kracht wil zetten dan breng ik mijn schouderbladen omhoog en naar achter om me extra schrap te zetten tegen het bovenste gedeelte van de zitting. Hierbij probeer ik mijn armen ontspannen te houden. Deze houding kan ik een paar minuten volhouden, bijvoorbeeld voor een klim, of een kort stuk met veel tegenwind.

In beide gevallen probeer ik dus mijn bovenrug te fixeren tegen de zitting.

Trekken aan het stuur heb ik ook wel geprobeerd. Het effect hiervan is bij mij dat ik niet mijn bovenrug, maar juist kont en onderrug fixeer tegen de zitting. Het nadeel hiervan vind ik dat mijn afstand tot de pedalen iets kleiner wordt, waardoor mijn benen iets meer gebogen uitkomen, wat minder efficient trapt.

Ik zag iemand in dit draadje melding maken van het tegenovergestelde: duwen tegen het stuur. Dat heb ik ook maar eens geprobeerd. Het voordeel hiervan lijkt me op een ligfiets dat je de afstand tot de pedalen optimaal houdt. Het grote nadeel vind ik dat mijn reflexmatige stuurcorrecties erdoor vergroot worden, die ik dan weer bewust moet corrigeren, met slingeren tot gevolg. Dit zal er ook wel mee te maken hebben dat ik op een nerveus sturende open ligger rijd, een Challenge Hurricane, met bovenstuur. Misschien werkt het bij andere typen fietsen beter.

---

Een andere puntje van ligfietstechniek: bovenstuur optillen voor scherpe bochten.
Ik heb een bovenstuur, een klapstuur, op een open ligger.
Het sturen hiermee vind ik redelijk lijken op het bedienen van het roer van een zeilboot, je beweegt de helmstok heen en weer om te sturen. De stuurbeweging van het stuur van een normale fiets is meer roterend rond een as.
Als ik mijn stuur een centimer of vijf a tien optil, dan voelt de stuurbeweging al veel meer aan als de roterende beweging die ik al van kinds af aan ken van een normale fiets. Bij scherpe bochten kan ik op deze manier aanzienlijk trefzekerder sturen.
Ik ben wel benieuwd of er nog meer ligfietsers met klapsturen zijn die dit zo doen.

Nog een andere klapstuurtruuk: overeind komen tijdens het rijden.
Als ik een onoverzichtelijk punt nader, dan kom ik soms overeind: ik ga rechtop zitten met de rug los van de zitting. Meestal is dit bij kruispunten of bochten met heggen of hekken of andere uitzichtbelemmerende zaken.
Door overeind te komen tijdens het rijden komt mijn hoofd een centimeter of dertig hoger, en ruim een halve meter meer naar voren uit. Ik vind dit soms wel helpen om overzicht te krijgen over de situatie.
Ik doe dit alleen als ik een redelijke vaart heb, bij lage snelheid voelt het te instabiel.
Ook hiervan ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die dit wel eens doen.

[365cycle]

Toen ik zag wat Wim schreef over trekken aan het stuur om extra snelheid te maken realiseerde ik me dat ik niet zo goed wist wat ik doe. Ik nam me voor om er in de volgende dagen eens op te letten.

Als ik korte tijd veel extra kracht wil zetten dan til ik mijn kont een beetje op door mijn buikspieren aan te spannen. Mijn lijf komt hierdoor als het ware tussen voeten en bovenrug te hangen. Dit kan ik maar korte tijd volhouden, enkele seconden tot hooguit een halve minuut.

Afhankelijk van de zithouding gebeurt dit automatisch. Als je je Hurri op de hoogste stand hebt staan, is jezelf in de stoel duwen en een stroeve stoelzitting hebben denk ik effectiever. Maar voor de korte "klap" zou ik gewoon proberen (of eventueel meten) wat het meest effectief is. 

Als ik langere tijd wat extra kracht wil zetten dan breng ik mijn schouderbladen omhoog en naar achter om me extra schrap te zetten tegen het bovenste gedeelte van de zitting. Hierbij probeer ik mijn armen ontspannen te houden. Deze houding kan ik een paar minuten volhouden, bijvoorbeeld voor een klim, of een kort stuk met veel tegenwind.

Ben eigenlijk wel benieuwd of dat ook uit de verf komt als je je vermogen gaat meten. Veel meer dan 80-85% van m'n FTP kan ik niet langer dan een paar minuten trappen als ik m'n bovenlijf aanspan. Focus houden op ontspannen en ritmisch, diep ademhalen brengt mij het meest; ik kom dan ook bijna in een soort trance, alle bijzaak verdwijnt. Er is alleen het overig verkeer, mijn route, en mijn snelheid, hartslag- en vermogensmeter. Afgelopen zondag was het rustig op de weg en heb ik ruim anderhalf uur zo gereden; hartslag tussen de 160 en 170, en laagvliegen met dat apparaat. Heerlijk 

In beide gevallen probeer ik dus mijn bovenrug te fixeren tegen de zitting.

Klinkt alsof je echt flink kracht moet zetten. Wat voor cadans rijd je als je een flink duurvermogen probeert neer te zetten? 
Ik ben een behoorlijke "toerenmachine" en daardoor vermoedelijk een slecht voorbeeld, maar onder de ~85 moet je denk ik niet willen rijden voor maximaal duurvermogen. Mede ook door de hoge cadans hoef ik eigenlijk geen andere spieren in te zetten dan m'n benen, en dat brengt een soort rust ofzo. 

Trekken aan het stuur heb ik ook wel geprobeerd. Het effect hiervan is bij mij dat ik niet mijn bovenrug, maar juist kont en onderrug fixeer tegen de zitting. Het nadeel hiervan vind ik dat mijn afstand tot de pedalen iets kleiner wordt, waardoor mijn benen iets meer gebogen uitkomen, wat minder efficient trapt.

Ik zag iemand in dit draadje melding maken van het tegenovergestelde: duwen tegen het stuur. Dat heb ik ook maar eens geprobeerd. Het voordeel hiervan lijkt me op een ligfiets dat je de afstand tot de pedalen optimaal houdt. Het grote nadeel vind ik dat mijn reflexmatige stuurcorrecties erdoor vergroot worden, die ik dan weer bewust moet corrigeren, met slingeren tot gevolg. Dit zal er ook wel mee te maken hebben dat ik op een nerveus sturende open ligger rijd, een Challenge Hurricane, met bovenstuur. Misschien werkt het bij andere typen fietsen beter.

Ik heb ook een Hurri, die is sowieso niet ideaal voor sprintjes idd   Vind dat eigenlijk fijner op m'n Challenge Focus, met een onderstuur dus. M'n M5 is m'n snelst accelererende fiets, maar het piekvermogen dat ik daarop meet is duidelijk lager dan in m'n velomobiel; puur door die instabiliteit en de minder "vaste" zit.

[Niels van der Wal]

Ik zag iemand in dit draadje melding maken van het tegenovergestelde: duwen tegen het stuur. Dat heb ik ook maar eens geprobeerd. Het voordeel hiervan lijkt me op een ligfiets dat je de afstand tot de pedalen optimaal houdt. Het grote nadeel vind ik dat mijn reflexmatige stuurcorrecties erdoor vergroot worden, die ik dan weer bewust moet corrigeren, met slingeren tot gevolg. Dit zal er ook wel mee te maken hebben dat ik op een nerveus sturende open ligger rijd, een Challenge Hurricane, met bovenstuur. Misschien werkt het bij andere typen fietsen beter.

---

Ik weet dat ik dit geschreven heb en misschien doel je daarop.
Wat je schrijft, klopt. De afstand tot  de pedalen blijft gelijk en je fixeert je rug tegen de zitting. (De duwkracht wordt zo via de zitting op e pedalen gezet.)
Voor deze 'techniek' heb ik een ossekopstuur. Het nerveuse stuurgedrag ben je dan (na enige gewenning) kwijt. Het fietst juist zeer stabiel; mits je de andere spieren in je armen ontspannen houdt.
De Hurricane heb ik 25 jaar geleden ooit geprobeerd. Het was een prettige fiets. Het nerveuze stuurgedrag kan aan het soort stuur liggen, waarop 'duwen' een stuurbeweging geeft. Met een ossekopstuur heb je dit niet. Het kan er ook aan liggen dat je veel kracht op de spieren zet die je voor stuuruitslag gebruikt. (Gespannen sturen). Wat je kan proberen is het het fiets als je tijdens gewoon fietsen lichtjes tegen je stuur duwt. Je traint dan de basis van het 'duwen' en gebruikt de correctiespieren niet om kracht te zetten. Sturen is joga op de fiets :-)

Niels, zen, van der Wal

[Wim -de roetsende]

---

Een andere puntje van ligfietstechniek: bovenstuur optillen voor scherpe bochten.
Ik heb een bovenstuur, een klapstuur, op een open ligger.
Het sturen hiermee vind ik redelijk lijken op het bedienen van het roer van een zeilboot, je beweegt de helmstok heen en weer om te sturen. De stuurbeweging van het stuur van een normale fiets is meer roterend rond een as.
Als ik mijn stuur een centimer of vijf a tien optil, dan voelt de stuurbeweging al veel meer aan als de roterende beweging die ik al van kinds af aan ken van een normale fiets. Bij scherpe bochten kan ik op deze manier aanzienlijk trefzekerder sturen.
Ik ben wel benieuwd of er nog meer ligfietsers met klapsturen zijn die dit zo doen.

Nog een andere klapstuurtruuk: overeind komen tijdens het rijden.
Als ik een onoverzichtelijk punt nader, dan kom ik soms overeind: ik ga rechtop zitten met de rug los van de zitting. Meestal is dit bij kruispunten of bochten met heggen of hekken of andere uitzichtbelemmerende zaken.
Door overeind te komen tijdens het rijden komt mijn hoofd een centimeter of dertig hoger, en ruim een halve meter meer naar voren uit. Ik vind dit soms wel helpen om overzicht te krijgen over de situatie.
Ik doe dit alleen als ik een redelijke vaart heb, bij lage snelheid voelt het te instabiel.
Ook hiervan ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die dit wel eens doen.

Dat stuur optillen doe ik ook op de open ligger met klapstuur.

Overeind komen doe ik op de Roeifiets heel vaak    
Zo'n 50x per minuut of als het iets rustiger gaat 30x per minuut.

Bij lage snelheid houd ik juist vaker het stuur rechterop en blijf dan zelf ook iets rechterop zitten.
Vind ik juist stabieler. Zowel met de Fujin als de 209.

[Niels van der Wal]

Bij lage snelheid houd ik juist vaker het stuur rechterop en blijf dan zelf ook iets rechterop zitten.

Vind ik juist stabieler. Zowel met de Fujin als de 209.



Een hoger zwaartepunt geeft dan ook meer stabiliteit.
In het begin is een hoge bi eng, maar eenmaal op gang is hij prettig stabiel :-)

Niels, lage F, van der Wal

[Bacchus]

Zelfs op de M-racer kom ik voor matig overzichtelijke kruisingen rechtop. Serieuze heggen of bolle kruisende wegen maken dat je uiteindelijk ook regelmatig af moet stappen, de zit blijft gewoon te laag en te ver naar achteren. Opvallend dat ik het vaste stuur nog niet als beperking heb ervaren bij het rechtop gaan zitten.

[Wim -de roetsende]

Opvallend dat ik het vaste stuur nog niet als beperking heb ervaren bij het rechtop gaan zitten.

Is minder opvallend dan je misschien zou denken.

De M5 heeft verhoudingsgewijs een veel kortere stuurpen en dus kun je verder voorover buigen en rechterop gaan zitten, dan bij een andere ligger met een vast stuur.

[365cycle]

Zelfs op de M-racer kom ik voor matig overzichtelijke kruisingen rechtop. Serieuze heggen of bolle kruisende wegen maken dat je uiteindelijk ook regelmatig af moet stappen, de zit blijft gewoon te laag en te ver naar achteren. Opvallend dat ik het vaste stuur nog niet als beperking heb ervaren bij het rechtop gaan zitten.

Hmm, misschien dat de mijne dan veel vlakker gesteld staat ofzo, maar ik heb daar dus moeite mee. Ben in gebieden met veel sprintstukjes maar waar ik ook veel moet uitkijken en/of de weg niet goed ken ook gewoon duidelijk sneller met de Milan, ondanks dat ik met de M5 sneller op tempo ben en zeker in de stad niet langzamer rijd (kruissnelheid met de M5 kan met de huidige temperaturen en windstil oplopen tot net over de 50 km/h; met de Milan rijd ik dan door tot 55-60, maar het duurt flink langer voor ik daar ben). Denk eigenlijk zelfs dat ik 'm binnenkort te koop aanbied; misschien is het ook een stukje fietstechniek maar ik voel me toch kwetsbaar op dat ding ofzo.

[Martin van Mourik]

Afhankelijk van de zithouding gebeurt dit automatisch. Als je je Hurri op de hoogste stand hebt staan, is jezelf in de stoel duwen en een stroeve stoelzitting hebben denk ik effectiever.

Ik heb de zitting zo ver mogelijk achterover staan als instelbaar is. Dat is bij mijn fiets een hoek van ongeveer 30 graden t.o.v. horizontaal.
Als ik bij stevig trappen niets doe om mijn lijf op zijn plek te houden, dan duw ik mezelf steeds een paar centimeter omhoog, om tussen twee pedaalslagen in weer terug te zakken. Dat voelt inefficient, en daarom probeer ik mijn lijf te fixeren.
Ik heb er nog eens op gelet, en ik denk dat ik ook een beetje druk op mijn been houd als het pedaal op zijn verste punt is, om het terugzakken tegen te gaan.

Ben eigenlijk wel benieuwd of dat ook uit de verf komt als je je vermogen gaat meten. Veel meer dan 80-85% van m'n FTP kan ik niet langer dan een paar minuten trappen als ik m'n bovenlijf aanspan.

Ik ben niet zo van het kwantificeren. Ik heb nog nooit mijn vermogen gemeten, en ik denk niet dat ik ooit spullen zou aanschaffen om dit te doen. Er zat een simpele snelheid- en afstandsmeter op mijn fiets toen ik deze 2ehands kocht. Die heb ik na een paar dagen verwijderd. Ik werd er bloednerveus van om de hele tijd van die cijfers voor mijn neus te hebben.
FTP kende ik alleen als het File Transfer Protocol, maar er is klaarblijkelijk ook een maat voor lichamelijke prestaties waarvoor deze afkorting gebruikt wordt .

Klinkt alsof je echt flink kracht moet zetten. Wat voor cadans rijd je als je een flink duurvermogen probeert neer te zetten?

Ik heb om toch met wat cijfers te kunnen reageren mijn cadans met de stopwatch gemeten toen ik deze zaterdag naar Utrecht op en neer reed. Zowel op de heenweg als op de terugweg heb ik een stuk of tien metingen gedaan. Twintig keer de trappers helemaal ronddraaien doe ik steeds in 16 tot 18 seconden. Als ik echt rustig aan doe (dat komt niet zo veel voor) dan trap ik denk ik nog wat trager, en soms trap ik wel eens wat sneller, bijvoorbeeld bij een korte afdaling in een tunnel waarin je wat extra vaart maakt om vlot weer boven te komen, of bij een wat een langere afdaling waarbij je geen hoger verzet meer hebt. Mijn cadans zit dus doorgaans tussen 20/18 * 60 en 20/16 * 60 = 66,6 tot 75, of als je het per been rekent tussen de 133,3 en 150.

Ik heb ook een Hurri, die is sowieso niet ideaal voor sprintjes idd ...  M'n M5 is m'n snelst accelererende fiets ...

Mijn hurri is het allerzwaarste logge bakbeest van een fiets dat ik ooit gehad heb. Toch maak ik met deze fiets meer meters met minder moeite dan met alle andere fietsen waar ik ooit op heb gereden. Ik vermoed dat die M5 de lichtste ligfiets is die je hebt.

[365cycle]

FTP kende ik alleen als het File Transfer Protocol, maar er is klaarblijkelijk ook een maat voor lichamelijke prestaties waarvoor deze afkorting gebruikt wordt .

Herkenbaar  Functional Threshold Power. Kan me die onrust voorstellen, maar om een oplossing voor bepaalde uitdagingen te vinden kan je soms moeilijk om een meting heen. Ik heb de batterijen overigens ook lang niet altijd in m'n powermeter zitten, en als ik dat wel heb zet ik soms de data uit op het schermpje van m'n navigatie. 

Ik heb om toch met wat cijfers te kunnen reageren mijn cadans met de stopwatch gemeten toen ik deze zaterdag naar Utrecht op en neer reed. Zowel op de heenweg als op de terugweg heb ik een stuk of tien metingen gedaan. Twintig keer de trappers helemaal ronddraaien doe ik steeds in 16 tot 18 seconden. Als ik echt rustig aan doe (dat komt niet zo veel voor) dan trap ik denk ik nog wat trager, en soms trap ik wel eens wat sneller, bijvoorbeeld bij een korte afdaling in een tunnel waarin je wat extra vaart maakt om vlot weer boven te komen, of bij een wat een langere afdaling waarbij je geen hoger verzet meer hebt. Mijn cadans zit dus doorgaans tussen 20/18 * 60 en 20/16 * 60 = 66,6 tot 75, of als je het per been rekent tussen de 133,3 en 150.

Dat is dus tussen de 60 en 75. Ken wel mensen die op die manier rijden, en ook mensen die op die manier heel hard rijden, maar als ik dat ook ga doen krijg ik echt last van m'n knieën. 

Mijn hurri is het allerzwaarste logge bakbeest van een fiets dat ik ooit gehad heb. Toch maak ik met deze fiets meer meters met minder moeite dan met alle andere fietsen waar ik ooit op heb gereden. Ik vermoed dat die M5 de lichtste ligfiets is die je hebt.

Klopt, m'n M5 zit ergens in de 11 kg en heeft heerlijk "direct" rijdende carbon wielen. De Hurri is iets van 16 kg, maar m'n Focus trekt beter op, ondanks z'n gewicht van 21 kg. De velomobiel is met mij erin sneller dan beide Challenge fietsen; de drie wielen zorgen er denk ik voor dat ik wat extra energie in accelereren kan steken, want die gaat niet op aan balanceren.