10-Feb-2024, 10:15 PM
Afgelopen periode spookten er veel gedachten in mijn hoofd. De stormen van onrust en verhuizen en andere persoonlijke zaken lijken te luwen. Ik bevind me bijna weer aan de lijzijde van een heftige tijd die ik meemaak. Ik weet het. Ik moet niet zeuren omdat het altijd heftiger kan, maar als je dol bent op orde en regelmaat zijn veranderingen in het leven maar niets. Maar voor een groter huis en een mooiere plek heb ik het graag voor over. Ondanks dat het maar een dikke kilometer naar het zuiden is, voel ik me nu hier meer thuis dan ooit.
Ondanks ik nog een boel in nieuwe huis heb te doen, en de hokjes in het “to do” klusjesschrift nog lang niet allemaal zijn afgevinkt vond ik reden om de ligfiets van de week om te poetsen en rijklaar te maken voor vandaag. Het eerste voorzichtige tochtje van het jaar. Mag ik alsjeblieft 20 kilometer fietsen toch een tochtje noemen? Toch heb ik wel voor 100 kilometer genoten.
De reden was gevonden in de vorm van een open dag van de kerk in Mariënberg na een behoorlijke verbouwing. Tijdens de basisschooltijd kwam ik hier nog weleens. De grote mensen die ik nog kende van toen zijn oud en grijs geworden, en enkele klasgenoten van toen lopen nu zelf met hun kroost. Mijn eigen kroost lag in bed of ziek op de bank.
Het hoogtepunt vandaag was het gesprek met de inmiddels gepensioneerde onderwijzer. Hij bracht me allerlei herinneringen boven. Het deed me goed te horen dat deze man ook soms worstelt met dezelfde vraagtekens als ik. Maar wel op één lijn stond qua geloof. Ik vergeet haast tussen allerlei gesprekken te kijken naar de vernieuwde kerk zelf.
![[Afbeelding: IMG-20240210-WA0003.jpg]](https://i.postimg.cc/wMwVsp1y/IMG-20240210-WA0003.jpg)
Eenmaal peddelend terug naar huis zie ik mezelf in gedachten weer spelen op het schoolplein en probeer ik weer eens zoveel mogelijk weggetjes te fietsen die ik anders niet vlug zou nemen. Ik fiets langs de plek waar mijn pa is geboren, iemand die meer vroeger heeft dan ik. Bewust geniet ik van de ligfiets en omgeving. De vogels proberen me voor te bereiden op het voorjaar en verlangen naar meer. Ik hou van dit gedeelte van het jaar. Nog even en dan…
Terwijl ik mijn oude woonplaats doorkruis, wordt ik ingehaald door een grote bus die de trein tijdelijk vervangt, terwijl de laatste hekken worden opgehaald. Ik las dat een compleet spoor door de asbestbrand wordt vervangen. Ik ben blij dat ik er niet meer woon. Ik fiets nog één dorp verder. Terug naar de rust. Terug naar huis.
![[Afbeelding: IMG20240210151351-01.jpg]](https://i.postimg.cc/tCDfFKKz/IMG20240210151351-01.jpg)
Ondanks ik nog een boel in nieuwe huis heb te doen, en de hokjes in het “to do” klusjesschrift nog lang niet allemaal zijn afgevinkt vond ik reden om de ligfiets van de week om te poetsen en rijklaar te maken voor vandaag. Het eerste voorzichtige tochtje van het jaar. Mag ik alsjeblieft 20 kilometer fietsen toch een tochtje noemen? Toch heb ik wel voor 100 kilometer genoten.
De reden was gevonden in de vorm van een open dag van de kerk in Mariënberg na een behoorlijke verbouwing. Tijdens de basisschooltijd kwam ik hier nog weleens. De grote mensen die ik nog kende van toen zijn oud en grijs geworden, en enkele klasgenoten van toen lopen nu zelf met hun kroost. Mijn eigen kroost lag in bed of ziek op de bank.
Het hoogtepunt vandaag was het gesprek met de inmiddels gepensioneerde onderwijzer. Hij bracht me allerlei herinneringen boven. Het deed me goed te horen dat deze man ook soms worstelt met dezelfde vraagtekens als ik. Maar wel op één lijn stond qua geloof. Ik vergeet haast tussen allerlei gesprekken te kijken naar de vernieuwde kerk zelf.
Eenmaal peddelend terug naar huis zie ik mezelf in gedachten weer spelen op het schoolplein en probeer ik weer eens zoveel mogelijk weggetjes te fietsen die ik anders niet vlug zou nemen. Ik fiets langs de plek waar mijn pa is geboren, iemand die meer vroeger heeft dan ik. Bewust geniet ik van de ligfiets en omgeving. De vogels proberen me voor te bereiden op het voorjaar en verlangen naar meer. Ik hou van dit gedeelte van het jaar. Nog even en dan…
Terwijl ik mijn oude woonplaats doorkruis, wordt ik ingehaald door een grote bus die de trein tijdelijk vervangt, terwijl de laatste hekken worden opgehaald. Ik las dat een compleet spoor door de asbestbrand wordt vervangen. Ik ben blij dat ik er niet meer woon. Ik fiets nog één dorp verder. Terug naar de rust. Terug naar huis.
gr. Fietsbennie site
