Eitje

[Lig-hen]

Ganzeneitje

Het lijkt er misschien op dat ik in een diepe winterslaap verzeild ben geraakt, maar niets is minder waar. En anders was ik vorig weekend wel ontwaakt, want wat was het schitterend weer …..

Het is zaterdag, mijn dagelijkse crackers zijn bijna op, dus eigenlijk zou ik moeten bakken. Maar het stralende weer trekt me naar buiten, en omdat ik geen bakfiets heb maar wel een heerlijke ligfiets ga ik dat dus doen!

Er zijn opvallend veel fietsers onderweg, en bij Valthe kom ik steeds wandelaars achterop die kennelijk een georganiseerde tocht lopen. Begrijpelijkerwijs lopen ze op het smalle fietspaadje en niet op de naastgelegen kasseienstrook.
Ik benader ze voorzichtig, eerst een keer keel schrapen, en dan een keer kalmpjes kuchen. Als iedere vorm van reactie uitblijft ga ik over op mijn ultieme troef, een behoedzaam: “goeiemorgen“. Ik ben nog niet halverwege dat woord of de wandelaar springt met luidkeels “ieiek” een gat in de lucht. Gelijk heeft ie, dat zou ik met dit mooie weer ook doen.

Verderop fietsend in het Valtherbos hoor ik dat de koolmeesjes ook klaar zijn voor het nieuwe seizoen. Hun getsjilp klinkt alsof ze hun fietsbandjes oppompen.

Na het Valtherbos ga ik bij Emmen richting het Oranjekanaal, en daarna in noordwestelijke richting.



Vanwege een korte avontuurlijke oprisping neem ik een stukje zandpad in plaats van het gebruikelijke fietspad dat achter de bomen ligt. Het voelt bijzonder om dezelfde omgeving eens op een heel andere manier te zien.

Ruim anderhalve kilometer later sla ik linksaf, richting het Kraterbosje.
https://www.sleen.nu/vanaf-een-bankje/be...raterbosje



En dat blijkt de ultieme plek te zijn voor mijn eerste picknick dit jaar. Op een zonnig en windluw plekje geniet ik daar met volle teugen, terwijl naast mij twee roodborstjes door de struiken fladderen.

Na een kalme lunch vervolg ik een half uur later mijn weg langs het Oranjekanaal.
Nog voor ‘t Haantje krijg ik, net als de vorige keren toen ik daar langs kwam, enige tijd snaterend gezelschap van een paar nijlganzen. Ze vliegen met veel kabaal rondjes boven me, het gedrag komt op mij nogal waaks over.
Later lees ik dat ze “hun territorium agressief verdedigen”, en “hun jongen beschermen met een aan fanatisme grenzende agressie”.
Een aantal jaren geleden had ik een paar kilometers terug last van een opdringerige buizerd. Het echtpaar Nijlgans zou over ruim een maand wel eens een volgende uitdaging kunnen worden.

Via ‘t Haantje volg ik mijn pedalen richting het noorden, waar ik halverwege Odoornerveen rechtsaf sla.
Aan de Manrhowijk is mijn “vaste” pauzeplek. De afgelopen maanden was het er veel te koud voor, maar ik kan het nu niet laten om daar mijn luie stoel een poosje te parkeren.



Net als ik weer verder wil fietsen stijgen er op een akker voor mij met heel veel kabaal honderden ganzen op, die mooie figuren tekenen in het hemelse blauw.

Als de rust daar is weergekeerd stuur ik de gekko het bos van Odoorn in.
Daar heeft een graffitispuiter van Staatsbosbeheer op bomen een soort geheime code aangebracht. Dit runeschrift is waarschijnlijk het doodvonnis voor de betreffende naaldbomen. En een vooraankondiging van modder op het fietspad. Met mijn tweewieler was dat altijd oppassen, nu ik zijwieltjes heb maal ik er niet meer om.

Verderop kom ik door een gedeelte met veel beukenbomen. De zon geeft het blad dat onder de bomen op de grond ligt een glanzende koperen gloed.



Als ik na deze ganzen-safari gelukkig, voldaan en nog tintelend van alle stralen die er over mij zijn uitgestrooid mijn tuin in kijk, zie ik mijn twee betonnen brandweerrode ganzen staan. Ze zijn niet waaks en maken ook geen herrie, maar zijn wel zeer standvastig.