wat ze zeggen

[Bart Verbeek]

Ik bedoelde het eigenlijk nog armzaliger. De afstand van het station naar één van mijn schaakclubs is eigenlijk te ver om te lopen voor mij. Zowel qua afstand als qua tijd. Vroegâh, toen je koe nog met een lange oe schreef, ging ik met de trike van Lelystad naar Almere en terug. Dat was soms best spectaculair bij nacht en ontij over de dijk om één uur. Maar dat laat mijn gezondheid nu niet meer toe. Normaal gesproken rijd ik nu met iemand mee. Maar als mijn chauffeur verhinderd is, wil ik toch ook nog kunnen schaken. Te dien einde had ik een goedkope vouwfiets bij het station in Almere gestald.

Maar toen ik na een jaar daar gebruik van wilde maken, was de fiets verdwenen. Ik neem aan dat hij van gemeentewege was verwijderd. Er zat namelijk een ART 3 slot op, en die slijp je nog niet zomaar even door. De meeste dieven hebben niet het arbeidsethos dat daarvoor nodig is.

En dus had ik een nieuwe list bedacht: een opvouwbare step die ik in de trein kan meenemen. Ik was de afgelopen tijd regelmatig aan het oefenen met de step, totdat die plotseling tijdens het afrijden van een brug spontaan in elkaar vouwde. Ik heb dus nu een behoorlijk pijnlijk geschaafd been. De handleiding gaf aan dat je een duidelijke klik moet horen, bij het uitvouwen, en die had ik gehoord. Maar ik vermoed dat er ook nog ergens een vergrendeling op zit, en die had ik niet gebruikt.

Ik zit nu met een been omhoog, en het opzoeken van een wegwijzer met Google maps was dus een soort virtuele vakantie. Ongeacht waarheen die vakantie is. Ik was nog nooit bij Klein Groningen geweest.