Krachtoverbrenging en vervorming van de aandrijflijn

[Tijanus]

Dus je ketting van 1.5m rekt minder dan 1mm wanneer je je volledige gewicht op het pedaal zet.

En 1500 maal iets minder dan 0,001 maakt toch wellicht wel een ruime Joule die in kettingrek verdwijnt en niet voor aandrijving zorgt. Gelukkig valt het hystereseverlies in staal erg mee, dus het meeste krijg je later (rond het dode punt van de trapbeweging?) weer terug...

Dit is een denkfout. Het klopt dat de hysterese verliezen heel klein zijn (staal veert goed maar dempt nauwelijks), maar die energie van het opspannen krijg je niet terug. 

Het kan best zijn dat ik ergens een denkfout maak, maar uit jouw antwoord haal ik niet wat volgens jou dan die denkfout is. Tenzij je in mijn bericht leest dat ik betreffende Joule terug wil laten vloeien in mijn been. Dat wil ik helemaal niet, ik wil hem alsnog voor aandrijving laten zorgen, en het lijkt me plausibel dat dat (groten)deels ook gebeurt.

Als dat wel zo zou zijn zou de stijfheid van de algehele constructie ook niet uitmaken. 

Hmmm... dat is m.i. een non-sequitur, en ik benader hem even van de andere kant: Als je ketting compleet verroest is, en dus vrij stijf in een richting waarin je hem helemaal niet stijf wilt hebben, komt dat je aandrijf efficiëntie niet ten goede . De ene stijfheid is dus de andere niet, ze zijn niet allemaal even belangrijk, of zelfs maar wenselijk. Uiteraard gooi je kapitalen aan energie het raam uit als er banden of remblokjes gaan aanlopen, of je het achterwiel (te) schuin op de kettinglijn trekt. Wat dat betreft is de o-zo populaire eenzijdige achtervork in een velomobiel natuurlijk een fundamentele ontwerpfout. Ik ben geneigd te zeggen: Bram Moens zou dat nooit zo doen...

Ik heb weleens gefietst met een achternaaf met een torsieveer erin. Die spande je dus letterlijk op, en dit zou helpen omdat het wiel zelf dan een minder fluctuerende/pulserende aandrijving zou verwerken. Na 1 ritje heb ik hem weer uitgebouwd omdat het voor mij overduidelijk was dat ik er niet sneller van werd (maar wel trager).

Oh, dat geloof ik grif. Net als met de ovale kettingbladen (die ik overigens ook met geen stok zou aanraken) zijn er bij zo'n naaf vast 101 manieren om het fout te doen. En de winst lijkt me gering, zij het niet noodzakelijk 0 of negatief.

Maar terugkomend op de kettingpspanning: Zodra je bij het dode punt in je trapbeweging aankomt wordt de kettingspanning weer iets lager, de ketting kan dus weer samentrekken en daarmee alsnog betreffende energie overbrengen op de cassette/het achterwiel zonder dat je daarvoor het crankstel hoeft te bewegen. Zo krijg je -volgens mij- een deel van bovengenoemde Joule weer terug.

Vergelijk het eens met het het ophalen van een handpontje of een bootje aan de overkant van de sloot via een touw wat in eerste instantie grotendeels op de bodem ligt. Als je begint met trekken ben je alleen maar touw aan het optillen van de bodem, en het bootje aan de overkant beweegt he-le-maal-niet. Als je echter, op het moment dat je het touw genoeg hebt aangetrokken zodat het in een mooi boogje boven het water hangt, het touw met een vakkundige mastworp (of paalsteek? Ik ben nooit padvinder geweest...) om een perfect passief paaltje gooit, zul je zien dat het bootje alsnog een flink eind naar je toe komt, terwijl het touw langzaam weer naar de bodem zinkt...