Niet voor of tegen, maar fietsen met Kanker

[melle z]

Je verhaal komt me helaas bekend voor Wim.   Ik kreeg 15 jaar geleden vage gezondheidsklachten die ik (en verscheidene artsen) in eerste instantie weet aan een nogal vol bestaan. Ik woonde simultaan in twee landen, reisde veel, werkte hard en was daarnaast weer gaan studeren en druk met het verbouwen van een huis en het restaureren van een auto. De klachten werden in de loop der jaren alleen maar erger en kort nadat ik begin 2016 met spoed het ziekenhuis ingesleept was omdat de fosfaatwaarde in mijn bloed het nulpunt naderde is er bij mij een uiterst zeldzame botziekte geconstateerd (oncogene osteomalacie/ TIO). Sindsdien gaat het dankzij medicatie een heel stuk beter, maar tot de tumor die zich ergens in één van mijn 206 botten verborgen houdt gevonden en verwijderd is kan ik helaas niet op volle kracht vooruit.

Het moe zijn ben ik gewoon aan gewend. Het is een vast gegeven en ik negeer het zoveel mogelijk.

Ik heb hetzelfde en doe hetzelfde, met op de bank gaan zitten treuren los je immers weinig op (al begrijp ik dat wij mazzel hebben dat wij zo in elkaar zitten en dat dat niet voor iedereen even makkelijk is).

Ik woon het grootste deel van de tijd in een nogal heuvelig deel van Engeland. Omdat ik fysiek heel veel moeite heb met bergop fietsen (een viaduct op fietsen kost al moeite) rij ik hier op een elektrische fiets (wel een 15 jaar oude waarvan de motor regelmatig hapert, het moet natuurlijk niet te makkelijk worden ). Ik heb om één of andere reden gelukkig niet veel extra moeite met tegenwind en hard fietsen (hoewel ik het niet zo lang meer volhoud als vroeger) op vlak terrein en ik geniet dan ook dubbelop als ik even in NL ben en weer eens een flink stuk kan fietsen, liggend of rechtop vind ik beide leuk.