Niet voor of tegen, maar fietsen met Kanker

[Wim -de roetsende]

Ik heb wel even getwijfeld, maar ik ga toch mijn 'oude' enigszins aangepaste gedicht van 2016 plaatsen.

Waarom twijfel ik? Ik heb het gewoon niet zo vaak over mijn ziek-zijn. Ik heb CML.
Waarom wel plaatsen? Ik vind het gewoon goed om te delen en ik ben sowieso niet de enige.



1e versie: 17 juni 2016
Aangepaste versie: 15 april 2023


Roeifiets&

Ik roei, fiets en leef. 

Twintig jaar geleden: de diagnose
Levensverwachting: gemiddeld 5 jaar

Ik was 36

Met goede medicijnen.
Is er gelukkig nog een heel leven te leven.
Dus ik roei, fiets en leef.

Ik was en ben moe. 
Onvoorstelbaar moe.
Altijd.
Slapen helpt niet.
Uitrusten helpt niet.
Niets doen helpt niet.

Maar als ik roei en fiets, dan leef ik. 
Dat helpt wel.

Soms stap ik 's ochtends huilend in de Milan.
Van de vermoeidheid en soms van de pijn.
Maar na een kilometer gaat het al beter.
En na 5 ben ik blij en voel mij gelukkig.

Door te fietsen lukt het om door te gaan.
Het kost veel energie, maar het geeft zoveel meer.
De waardes van het bloed zijn minder waard.
Mijn lichaam is weer van mij.

Anderen fietsen echter harder, vaker en verder.
Het vergelijken is onverstandig en doet soms zeer.
Teleurgesteld zijn in jezelf door de prestaties van anderen.
Het hoofd zegt niet doen, maar het hart bepaalt soms anders.

De lange tochten van LOL: te lang
Wedstrijden op CV: te snel
Mijn afstanden: te kort
Mijn snelheid: te laag

Snelheid en afstanden zijn echter relatief. Het plezier is intens.

De Achterhoek is mijn achtertuin.
Daar fiets ik ver en dwaal ik graag.
In absolute stilte en eenzaamheid.
Kom ik mijzelf en anderen daar tegen.

En ik geniet. 
Iedere meter, minuut, kilometer en uur.

Vooral als ik roei met de Thys 209.
Total workout. 
50 slagen per minuut.
En dan die flow. 
Heerlijk.
Echt onvoorstelbaar.

Soms 30 kilometer. Dan is het op. 
Een andere keer 80. Dan kan ik nog meer.
Herstellen duurt soms een dag. 
Vaker duurt het een week.

Maar ik roei en fiets; dus ik leef.

Wim -de roetsende