Harkende trapbeweging in de Quest

[ThijsR]

Zowel fietsen als hardlopen zijn bij uitstek cyclische bewegingen die gemakkelijk vloeiend, dus technisch, zijn aan te leren. Net als fietsers zijn er ook hardloper die "hoekig" lopen. Heel veel hardlopers hebben bijvoorbeeld een hiellanding. Bij een hiellanding komt de voet bij het landen voor de knie. Dat heeft een sterk remmend effect op de voortgaande beweging, plus dat de voorste scheenbeen-spier de klap moet opvangen. Met vaak blessures als gevolg. Bij het hardlopen land ik altijd nabij de bal van de voet. De voet onder de knie, soepel landen en vering uit de kuit. Schoenen zonder demping, zonder verhoogde hiel. Ook wel zero drop genoemd. Gelijk de afzet bij het fietsen en enkelen.

Tijdens het fietsen let ik elke keer op m'n techniek. Al 30 jaar lang. Belangrijk blijft dat je opgaande been zoveel mogelijk ontspannen blijft. Anders werkt het het neergaande been tegen. Ovale ketting bladen zijn zeker het proberen waard. Om twee gunstige effecten. Het vertraagt de spiersnelheid wanneer de meeste trapkracht kan worden geleverd en het versnelt de beweging door de dode punten.

Ik ben ook een dempingsloos-hardloper, heb verschillende methodes bestudeerd en één ding dat vaak terugkomt is juist wél de nadruk op het optrekken van het achterste been. Als je die vergelijking door zou zetten naar fietsen zou het juist de bedoeling moeten zijn voornamelijk aan de pedalen te trekken en het dúwen zoveel mogelijk achterwege te laten 

Wat ik wil zeggen, er zijn zéker overeenkomsten te vinden, maar ook de nodige verschillen. Principes van de ene sport één op één overnemen naar de andere lijkt me, zonder grondige bestudering, niet verstandig.

Als er kracht benodigd is, bijvoorbeeld bij een klim, dan heb ik de inzet van mijn opgaande been echt nódig. Als ik een profwielrenner zie aanzetten voor een sprint of klim, dan komt de kracht ook niet uit één been tegelijk, nee dan wil je juist twee benen inzetten! Voorkomt ook dat je je bovenbenen opblaast door er teveel kracht op te zetten.



Maar goed, we hebben het niet alleen over aanzetten natuurlijk, vooral met VM-rijden is het overgrote deel van de tijd het met regelmaat soepel rond laten gaan van de pedalen toch wel het belangrijkste deel. Met mijn ervaring, die weliswaar beperkt is in de zin van tijd, maar juist recent in de zin van het proberen van meerdere afstellingen, kan ik nog wel wat meegeven wbt snel vol lopende benen:

• Wanneer de heup te ver open moest (trappers iets te ver weg) ging ik het been automatisch actief terug halen. Anders kreeg ik mijn cadans niet omhoog, maar dat ging wel ten koste van snelle verzuring dus. Dat terughalen kwam mede doordat mijn heup zelf ook een miniem stukje naar voren ging en dus elke keer opgehaald moest worden.
  
• Een iets te lage cadans zorgt bij mij, ook bij een verbeterde afstelling, voor snellere verzuring. Daardoor "moet" ik nu 30 trappen ipv 27-28 in dezelfde versnelling om niet het gevoel te hebben dat ik aan het zwoegen ben  Met een lagere cadans zet je voor langere momenten kracht, terwijl het langere terughaalmoment niet per sé nodig is voor de afvoer van afvalstoffen dus niet bijdraagt aan een verbetering.
  
• Last van mijn onderrug en/of bilspier is verschrikkelijk irritant, op dagen dat ik daar last van heb is mijn trapcoördinatie ook meteen van slag met alle gevolgen van dien wbt cadans.
  
• Op stukken waar ik veel moet afremmen en optrekken is het erg belangrijk om niet te gestresst rond te rijden. Stressen zorgt er al voor dat ik met minder beleid ga trappen, maar de spanning zorgt ook nog eens fysiek voor slechtere afvoer. Rijden door scholierenverkeer is hier een goed voorbeeld van.
  

En uiteraard ben ik zelf ook niet perfect : mijn rechterbeen voelt alsof ik opzij trap. Zo vaak zelfs, dat ik de afstand van beide cranks tot de trapas nog eens goed na wil meten. Ik dénk dat het een dingetje is dat verband houdt met mijn hardloopblessure een paar jaar terug, maar toch, voor de zekerheid even checken.